Hindi ko agad naunawaan ang buong kahulugan ng pagka-Diyos ni Hesus na tinanggap Niya sa pamamagitan ng Kaniyang mana mula sa Ama. Mula sa kalituhan ng maling paniniwala na ang pagka-Diyos ay kailangang likas at ang pinagmulan nito ay matutukoy lamang sa pamamagitan ng walang hanggang panahon, ako'y tila tumayong mag-isa sa isang madilim at masukal na gubat na biglang sinagwan ng isang maliwanag na liwanag.

Ang maunawaan ang pagkakapantay ng Ama at ng Anak sa konteksto ng kanilang relasyon ay isang napakaganda at makapangyarihang kaisipan. Sa iisang kaisipang ito, gumuho sa aking isipan ang buong pundasyon ng mga kaharian ng sanlibutan. Tila narinig ko ang ungol at pagbaluktot ng bakal, at ang estrukturang kaisipan na aking minana ay gumuho sa aking paligid at ang liwanag ay sumilay sa aking kaluluwa.

Walang salita ang makapaglalarawan sa kagalakang aking nadama. Lubos akong nabihag ng kagandahan ng relasyon ng Ama at ng Anak, kaya’t ako’y lumuhod sa harap nila habang dumadaloy ang aking mga luha. Sa isang sandaling iyon, ako’y pinalaya mula sa kasinungalingan ng Babilonya at pumasok sa kaharian ng liwanag. Tunay nga na ang Anak ng Diyos ang daan, ang katotohanan, at ang buhay ng Ama.