Nindot kaayo nga ang husto nga pagsabut sa pagkasunud-sunod sa mensahe sa unang anghel naghupot sa yawi sa pagkahulog sa Babilonya ug ang pagkaladlad sa pagkahilo sa iyang bino. Kini nga una nga anghel wala lamang adunay bisan unsa nga ebanghelyo, hinunoa ang walay katapusan nga ebanghelyo, ug kadtong nakadawat niini dili lamang mag-awit sa awit sa Kordero apan usab ang Awit ni Moises, kay sa sulod usab ang Awit ni Moises. Ang kasiguruhan sa ingon nga usa ka ebanghelyo nagpadayag kanato sa konklusyon nga gipadayag ni Kristo sa kalibutan sa iyang kinaiya ingon nga hingpit nga dili mapintas nga panahon, ug sa kahangturan, ug ang ingon nga pagpadayag hinungdan nga kita maghimaya kaniya. Uban sa usa ka pagpadayag sa kini nga kinaiya diha kang Cristo mahimo dayon naton nga moambit sa oras sa paghukom, ug hukman ang Dios nga balaan ug maluluy-on. Ablihan niini ang atong mga kasingkasing nga magpahulay diha kaniya "nga nagbuhat sa langit ug yuta ug ang mga dagat ug mga tuburan sa tubig" ug gisimba siya sa gugma ug kamatuoran.

Ang mga Ikapitong-Adlaw nga Adventista nag-awhag sa Mensahe sa Tulo ka Manolonda sukad pa sa 1844, apan tungod sa kakulang sa hingpit nga pagsabot sa kinaiya sa Dios, kini nga mensahe nagbunga lamang og mahuyang nga pagpadayag sa Mensahe sa Ikaduhang Manolonda nga gihatag niadtong panahona (Ang Pinadayag 14:8 wala giingon “sa dakong tingog”). Ang yawe nga nagahatag gahum sa Mensahe sa Tulo ka Manolonda mao ang himaya nga kahayag sa kapadayagan sa mahigugmaong kinaiya sa Dios. (Tan-awa Christ’s Object Lessons, panid 415). Ang ganghaan sa pagdawat niining yawe anaa sa mga kamot sa Anak nga gipakatawo, ug sa kamatuoran sa walay kataposang kasabotan nga gihatag niadtong 1888 pinaagi sa mga elder nga sila si Waggoner ug Jones.