Naging malinaw na ang tamang pagkaunawa sa pagkakasunod-sunod ng Mensahe ng Unang Anghel ang susi sa pagbagsak ng Babilonya at sa pagbubunyag ng lason ng kanyang alak. Ang Unang Anghel na ito ay hindi basta may dalang ebanghelyo, kundi ang walang hanggang ebanghelyo, at yaong mga tumanggap nito ay hindi lamang aawit ng awit ng Kordero kundi pati ng awit ni Moises, sapagkat sa loob ng walang hanggang ebanghelyo ay matatagpuan ang parehong awit. Ang katiyakan ng gayong ebanghelyo ang umaakay sa atin sa konklusyon na ang ipinakita ni Cristo sa lupa sa Kanyang karakter na ganap na walang karahasan ay Siya ring si Cristo kahapon, ngayon, at magpakailanman; at ang pahayag na ito ang nag-uudyok sa atin upang luwalhatiin Siya. Sa pamamagitan ng pahayag na ito ng karakter ni Cristo, tayo ay nagiging karapat-dapat na makibahagi sa oras ng paghatol, at hatulan ang Diyos bilang banal, maawain, at makatarungan. Ito ang magbubukas ng ating puso upang makapahinga sa Kanya na “lumalang ng langit at ng lupa at ng dagat at ng mga bukal ng tubig,” at sambahin Siya sa pag-ibig at katotohanan.

Ang mga Seventh-day Adventists ay nangangaral ng Mensahe ng Tatlong Anghel mula pa noong 1844, ngunit dahil sa hindi ganap na pagkaunawa sa likas na karakter ng Diyos, ang mensaheng ito ay nagbunga lamang ng mahina at di-ganap na pagpapahayag ng Ikalawang Anghel sa panahong iyon (ang Apocalipsis 14:8 ay hindi sinabi “na may malakas na tinig”). Ang susi na nagbibigay kapangyarihan sa Mensahe ng Tatlong Anghel ay ang maluwalhating liwanag ng kapahayagan ng mapagmahal na karakter ng Diyos. (Tingnan sa Christ’s Object Lessons, pahina 415). Ang daan upang matanggap ang susi na ito ay nasa kamay ng bugtong na Anak at ng katotohanan ng walang hanggang tipan na ibinigay noong 1888 sa pamamagitan nina Elder Waggoner at Jones.